پرورش تلیسه

معرفی شاخص های کیفی برای رسیدن به تلیسه های تاپ

پرورش تلیسه

معرفی شاخص های کیفی برای رسیدن به تلیسه های تاپ

تیلاپیا مهمترین ماهی پرورشی در قرن 21

 

شناسایی

تصویر تیلاپیا  نیل                 


                        

 تیلاپیا عضو خانواده cichlidae بوده و دارای مشخصه های زیر می باشد.:

 - باله پشتی بلند دارند.

 - باله ها خارهای تیز داند.

 - باله سینه ای و لگن نزدیک به سر هستند.

 تیلاپیاها بومی آفریقا و خاورمیانه می باشند. آنها اصولا از طریق معرفی برای پرورش مصنوعی در نقاط مختلف پراکنده شده اند و اخیرا در همه قاره های گرمسیری یافت می شوند. امروزه تیلاپیا به یکی از مشهورترین ماهیان برای پرورش در سراسر دنیا تبدیل شده و در آفریقا، اروپا، سراسر اقیانوس آرام، چین، اسرائیل، آمریکا و دریای کرائیب پرورش می یابد.

دوره پرورش این ماهی نسبت به قزل آلا و کپور کوتاهتر می باشد. ضریب تبدیل غذایی این ماهی 0/9 بوده وبازماندگی آن نزدیک 100% می باشد.

ماهی تیلاپیا را می توان در آبهای شور پرورش داد اما این ماهی در آب شور قادر به تکثیر و زادآوری نمی باشد.

 این ماهی قدرت رشد خوبی را در انواع مختلف سیستم های پرورش مانند استخر خاکی تانک های بتونی ، قفس (Pen) پن از خود نشان می دهد.

 البته پرورش در تانک های بتونی هم از نظر مدیریت مناسبتر می باشد و هم به نیروی کار کمتری نیاز می باشد و عملیات تغذیه و صید نیز زمان بسیار کمتری را به خود می گیرد.

« تیلاپیا مهمترین ماهی پرورشی در قرن 21»

درحال حاضر باتوجه به پیشرفت سریع صنعت آبزی پروری، افزایش میزان تولید انواع آبزیان اقتصادی و ماکول در سراسر دنیا با توجه به تقاضای روز افزون بازارهای مصرف، ضروری است که در کشور ما نیز به این صنعت توجه خاص شود تا ضمن برآورده کردن نیاز مصرفی داخل کشور، سهم بسزایی نیز در اشتغال پایدار و صادرات داشته باشد.

 در سالهای گذشته با پیشرفت صنعت آبزی پروری در نقاط مختلف کشور، تلاش شده است تا گونه های جدید نیز با توجه به مزایای آنها مانند رشد سریع، مقاومت به انواع بیماریها، هزینه کمتر پرورش و دیگر مزایای اقتصادی به مزارع معرفی گردند. در قسمت تکثیر و پرورش ماهیان، یکی از گونه های مناسب و سریع الرشد، ماهی تیلاپیا می باشد که در حال حاضر تکثیر و پرورش آن به سرعت در حال فراگیر شدن در دنیا می باشد. از نظر تاریخی اولین ملت هایی که به پرورش ماهی دست زدند چینی ها و مصری ها بودند اولین نوشتار در زمینه پرورش ماهی ، کتابی است که در حدود 2500 سال قبل در چین نگارش شده است و مصری ها نیز از حدود 2500 سال قبل از میلاد مسیح (ع) ماهی تیلاپیا را در استخرهای خاکی پرورش می دادند.

درحال حاضر ماهی تیلاپیا پس از کپور ماهیان دومین ماهی پرورشی از نظر میزان تولید در دنیا می باشد. براساس آمار فائو تولید سالانه تیلاپیا ناشی از کشت و صید از 1.16میلیون تن در سال 1997 به 2.5 میلیون تن در سال 2007 و به بیش از 3.2 میلیون تن در سال 2010 افزایش یافته است.

کشور چین بزرگترین تولید کننده ماهی تیلاپیا در جهان می باشد و بعد از آن کشورهای مصر، فیلیپین، تایلند و اندونزی قرار دارند. بزرگترین بازار مصرف تیلاپیای چین ، کشور آمریکا می باشد و پس از آن کشورهای مکزیک، آفریقای جنوبی و روسیه قرار دارد. میزان فروش ماهی تیلاپیا در جهان در سال 2000 معادل 1.744.000.000 دلار بوده که در سال 2010 به بیش از 5 میلیارد دلار افزایش یافته است

رده بندی

 تا اواخر سال ۱۹۷۰ تمامی تیلاپیاها فقط در یک جنس (دسته) به نام Tilapia طبقه بندی می شوند. اما اخیرا بیشتر زیست شناسان بر طبق رفتار تخم ریزی آنها را در سه دسته Tilapia، Saratherodon و Oreochromis طبقه بندی کرده اند.

 گونه های تیلاپیا در کف بستر استخر لانه سازی کرده و از تخم و بچه هایشان در لانه ها مواظبت می کنند. آنها دارای اندامهای درشت و خارهای آبششی کمی بوده و اصولا علفخوار و میکروفیتوپلانکتون خوار هستند. از جمله Tilapia zilli، Tilapia rendalli گونه های Sarotherodon تخم ها و لاروهای خود را در دهان تیلاپیای نر گذاشته و نگهداری می کنند. آنها دندانهای ریز و خارهای زیادی داشته و همه چیز خوار هستند. از جمله sarotherodon galilaeus.

 جنس oreochromis بهترین گونه ها را برای آبزی پروری شامل می شوند. آنها عادات غذایی مشابه به گونه های sarotherodon دارند. تخم ها و بچه ماهیان انگشت قد این جسن در داخل دهان ماده هایشان رشد می کنند. از جمله Oreochromis niloticus و Oreochromis mossambieus البته همه زیست شناسان این طبقه بندی را نپذیرفته اند.

دلایل انتخاب تیلاپیا برای پرورش

 فاکتورهای زیر دلایل سادگی پرورش تیلاپیا هستند:

 ۱) مقاومت بالا در برابر بیماریها و در آبهای دارای کیفیت پایین

 ۲) سازگاری و عادابته شدن با شرایط متنوع زیست محیطی

 ۳) قابلیت تبدیل ضایعات کشاورزی دامی و آلی به پروتئین با کیفیت بالا

 ۴) میزان رشد بالا

 ۵) رشد آسان و سریع در پرورش متراکم

 چرخه زندگی تیلاپیای نیل به صورت زیر می باشد:

 1- نرها آشیانه سازی کرده و با رفتار عاشقانه ماده های بالغ را به داخل لانه جذب می کنند.

 2- ماده ها تخم را در داخل آشیانه یعنی محلی که می توانند با نرها لقاح یابند رها کرده و بلافاصله بعداز آنها را به داخل دهان می کشند.

 ۳- نرها جذب ماده ها را به درون آشیانه ادامه می دهند تا زمانیکه ماده های تخم ریزی کرده برای گذراندن دوره رشد تخم هایشان از لانه خارج و دور شوند.

 ۴- تخم ها بعد از پنج روز در دهان ماده ها هچ می شوند (بستگی به دمای هوا دارد) و بچه ماهیان تازه هچ شده تا زمانیکه کیسه زرده شان جذب شود در دهان باقی می مانند.

 ۵- سرانجام بچه ماهیان نورس برای بدست آوردن غذا به خارج از دهان شنا می کنند. اما به محض روبرو شدن با علائم خطر دوباره به درون دهان برمی گردند.

 ۶- به محض اینکه بچه ماهیان نورس به حد کافی رشد کردند (به اندازه دهان مادر شدند) همگی مستقل شده و به سمت آبهای گرم و پناهگاهها از جمله لبه های استخر شنا می کنند.

 ۷- تخم های ماده ها به محض اینکه گروه قبلی نوزادشان رشد یابند دوباره مستعد رویش و لقاح می شوند. یعنی بعد از یک دوره استراحت( حدود ۴ هفتگی) دوباره به تخم می رسند.

 نکات قابل ملاحظه ای در این زمینه وجود دارد که عبارتند از:

  در مورد اغلب گونه های Oreochromis برای رسیدن به قابلیت تخم ریزی لازم است دمای آب به بالای 2۲ درجه سانتی گراد برسد، چنانچه دما در تمام طول سال بالای ۲۲ درجه سانتی گراد باشد تخم ریزی ادامه می یابد و در صورتیکه به زیر ۲۲ درجه نزول یابد تخم ریزی بصورت فصلی انجام خواهد شد.

ماهی تیلاپیا Tilapia

  نرها نقشی در مسئولیت نگهداری و مراقبت از بچه ها ندارند و می توانند در یک زمان با تعداد متعددی از ماده ها در کار تکثیر شرکت کنند. بنابراین نسبت جنسی در یک تخم ریزی در استخر می تواند حتی بیشتر از ۷ ماده به ۱ نر باشد.

  اندازه دهان ماده می تواند تعداد بچه ماهیان نورس حاصل از تخم ریزی را تعیین کند. ماده های بزرگتر تعداد تخم بیشتری می گذارند. بطور کلی تعداد بچه ماهیان نورس حاصل شده می تواند بین ۱۰۰ تا ۵۰۰ قطعه باشد.

  تخم ها نسبتا بزرگ هستند و بچه ماهیان نورس بزرگتری نیز تولید می شود که در اولین تغذیه نیاز به غذای زنده ندارند.

  حذف تخم ها یا بچه ماهیانی که زودتر از موقع مورد نظر رسیده اند از میان سایرین، میزان فرآوری را افزایش می دهد.

  در شرایط نامطلوب گونه هایی چون oreochromis mossambicus می توانند در اندازه کوچک (۱۰ گرمی) حدود ۴ تا ۶ ماه بعد از هچ شدن به بلوغ جنسی برسند. این مطلب منجر به افزایش بیش از حد جمعیت ماهیان کوچک و غیر قابل فروش در استخر می شود.البته شوری

آب میتواد باعث کاهش و یا توقف تولید مثل در این ماهی ها شود.

  در یک جمعیت بالغ تیلاپیا، ماده ها مرتبا توانایی تکثیر مجدد را دارند و در طی این دوره توانایی غذاخودن را ندارند. به این معنی که نسبت رشد نرها خیلی بیشتر از ماده ها می باشد.

 

روشهای پرورش

 تیلاپیا در سالهای ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ به عنوان یک ماهی شگفت انگیز به بسیاری از کشورها معرفی شد. اما به دلیل حاصل شدن تجربیات بد حاصل از تخم ریزی زیاد آن در استخرها و حاصل شدن ماهیان ریز و کم ارزش هنگام صید، بسیاری از پرورش دهندگان از پرورش آن منصرف شده و آن را یک ماهی هرز نامیدند.

 این تصور علی رغم این حقیقت که روشها و تکنیکهای دامپروری در بیش از ۲۰ سال گذشته تحول عظیمی در پرورش تیلاپیا ایجاد کرده اند و آن را به یکی از مهم ترین ماهیان استخوانی قابل پرورش در جهان تبدیل کرده اند، هنوز در بعضی لحاظ باقی است.

 چهار شیوه ذخیره سازی و هچ کردن بیش از سایرین موجب بوجود آمدن این تغییر بودند:

  ذخیره سازی گونه های خوب مانند oreochromis niloticus به جای orechromis mossambicus

  دستکاری جنسی بچه ماهیان جوان

  دورگه گیری یا هیبریداسیون

  تغییر هورمون جنسی

 شیوه های ذخیره سازی آسان ترین راه برای بهبود عملکرد، انتخاب بهترین گونه تیلاپیا است.

 O. mossambicus اولین گونه تیلاپیا است که در سراسر جهان پراکندگی دارد. اما بیشترین خصوصیات نامطلوب را نیز داراست. تخمهایشان دارای اندازه بسیار کوچک هستند، به سختی رشد کرده و سایز قابل فروش بازاری (g 100+) می رسد.

دستکاری جنسی جوانها

 تفاوتهای بارز و آشکاری بین جنسهای نر و ماده در گونه های تیلاپیا وجود دارد. از جمله این تفاوتها شکل اندام تناسلی، ریخت شناسی باله ها و رنگ بالغ ها می باشد. تشخیص جنسی ماهیان بزرگ نسبت به ماهیان کوچک راحت تر است. بصورتیکه اندام تناسلی آنها کاملا قابل رویت است. کارگران ماهر و زبردست در هچری ها می توانند بیش از ۹۵ درصد جمعیت نر را به ۵ تا ۷ سانتی متر برسانند. این مسئله به استفاده از ذره بین و نیز ابزار رنگ کننده (جوهر، مالاشیت گرین و ) برای علامت گذاری و مشخص کردن اندام تناسلی کمک می کند.

 دستکاری جنسی نیازمند یک سری تجهیزات پیشرفته نوزادگاهی برای پرورش بچه ماهیان نورس تا مرحله تولید بچه ماهیان انگشت قد پیشرفته که قادر به فعالیت جنسی در وزن حدود ۲۰ گرمی باشند، دارد. ماهیان دارای این سایز قادر به مقاومت در ماقبل استرسها، دستکاریها و شکارچیان هستند. اما به هر حال این روش یک فعالیت نسبتا کم راندمان برای تولید جمعیت تمام نر است. بطوریکه نیمی از ماهیان غیر قابل قبول هستند. ماده های بدرد نخور را می توان فروخت یا به مصرف خوراکی رساند.

دورگه گیری (هیبریداسیون)

 ژنتیک تیلاپیا بسیار پیچیده می باشد. دروگه گیری بین گونه ای ممکن است گاهی اوقات به تولید بچه هایی با نسبت جنسی متفاوت (بیشتر نر نسبت به ماده یا بیشتر ماده نسبت به نر) بیانجامد. بیش از ۲۵ ترکیب هیبریدی متفاوت از تیلاپیاها تولید ۸۰% نر را نشان می دهد. (این یک اتفاق دلخواه برای پرورش دهندگان است. زیرا نرها نسبت به ماده ها سریعتر رشد می کنند).

 اصولا از دورگه گیری استفاده تجاری نمی شود. زیرا بجز نسبت جنسی حاصل مطلب زیاد دیگری در مورد خصوصیات دورگه های متولد شده هنوز کشف نشده است.

 O.hornorum تنها گونه شناخته شده ای است که در اثر ترکیب شدن با O.niloticus یاO.mossambicus جمعیت تمام نر تولید می کند.

 ماده O.niloticus و نر O.aureus جمعیت دورگه های ۸۰ تا ۹۰ درصدی نر تولید می کنند که قدرت رشد را از O.niloticus و تحمل در برابر سرما را از O.aureus به ارث برده اند.

تغییر هورمونهای جنسی

این روش یک شیوه موثر و گران قیمت برای تولید جمعیت تمام نر (۱۰۰% نر) است. در این روش به یک تانک یا قفس توری کوچک نیاز است تا بچه ماهیان در مرحله جذب کیسه زرده یا اولین تغذیه در آن جمع شوند. (چنانچه یک هفته از این مرحله بگذرد بچه ماهیان نورس بصورت ماهیان ماده منتشر و رها سازی می شوند).

 بچه ماهیان نورس درون تانک باید از غذاهای حاوی هورمونهای تغییر دهنده جنسیت تغذیه شوند. غذا باید بلافاصله توسط بچه ماهیان نورس خورده شود. در این صورت آنها دارای شرایط مناسب خواهند شد.

مراحل آماده سازی غذاهای حاوی هورمونهای جنسی :

 ۱- مخلوط کردن ۳۰ تا ۷۰ میلی گرم هورمون میتل یا اتی نیل تستسترون در ۷۰۰ میلی لیتر اتانول ۹۵%.

 ۲- افزودن ۷۰۰ میلی لیتر هورمون حلال به هر کیلوگرم از غذای مناسب مورد نظر.

 ۳- به خوبی مخلوط و خشک کردن.

 ۴- افزودن مکمل ها.

 ۵- قرار دادن در فریزر یا جای خنک (در صورتی که غذا بلافاصله مصرف نشود).

 ۶- خوردن غذا به میزان ۱۰- ۳۰درصد از وزن بدن در روز، به دفعات حداقل ۴ بار در روز و به مدت ۲۱ تا ۲۸ روز این کار ادامه یابد.

 افزایش تولید تخم تیلاپیا

 اگرچه تکثیر (تخم گذاری) تیلاپیا به طور کثیری در استخرهای بدون مدیریت و غیر قابل کنترل انجام می گیرد. اما فرآوری پایین آن به این معناست که پرورش این ماهی برای تبدیل بچه ماهیان نورس به بچه ماهیان انگشت قد نیاز به سرمایه گذاری دارد. سیستم هایی که برای این کار استفاده می شوند شامل استخرها، تانکها و قفسهای توری کوچک هستند. سیستم های تکثیر این ماهی وابسته به رفتار طبیعی آن است. متاسفانه ماده های گربه ماهی یا کپور هر کدام تولید تخم نسبتا کمی می کنند و برای باروری و تکثیر مصنوعی مناسب نیستند.

سیستم های تکثیر

 ۱) استخرهای بدون مدیریت و غیر قابل کنترل شایع ترین سیستم های مورد استفاده جهت تفریخ تیلاپیا هستند. این استخرها نیاز به مدیریت اندکی داشته و تولیدات آنها نیز کم است.

 (۱تا ۲ بچه ماهی نورس در هر مترمربع در ماه یا ۵ بچه ماهی نورس به ازاءی هر ماده در ماه)

 ۲) استخرهای قابل کنترل معمولا دارای طراحی و مدیریت پیشرفته هستند. این استخرها به صورتی ساخته می شوند که می توانند از عمیق ترین نقطه به طور کامل تخلیه شوند. در این سیستم ها پررورش دهنده بر کیفیت آب، کود دهی، مدیریت، غذادهی (استفاده از غذاهای مکمل) مؤثر است. ماهیان ۱۰۰ تا ۲۰۰ گرمی به میزان ۱ تا ۳ ماهی در متر مربع و با نسبت جنسی ۱ نر به ۳ ماده برای تولید گونه های خالص یا ۱:۱ برای دورگه گیری ذخیره سازی می شوند. آنها باید تا ۱۵ بچه ماهی نورس در هر متر مربع در ماه یا  ۳۵ -۱۰۰بچه ماهی نورس به ازاری هر ماده در ماه تولید کنند. تولیدات می تواند با افزایش تعداد ماهیان درشت تر در استخرهای بزرگتر، افزایش دفعات صید و استفاده از روشهای متفاوت برای جمع آوری بچه ماهیان نورس افزایش یابد.

 چنانچه مولدین ۱ تا ۵/۱ کیلوگرمی استفاده شده و بچه ماهیان نورس هر ۱۷ تا ۱۹ روز جمع آوری و برداشت شوند، تولید تا ۴۵ بچه ماهی نورس در هر متر مربع در ماه یا ۳۸۰ بچه ماهی نورس به ازای هر ماده در ماه افزایش می یابد. همچنین بهتر است بچه ماهیان نورس بطور روزانه توسط یک تور دستی از لبه های استخر (در طول) جمع آوری شوند تا برای مولدین آشفتگی بودجود نیامده و بچه ماهیان نورس آسیب نبینند.

 ۳) قفسهای توری کوچک (hapa): معمولا از نایلون مناسب، پشه بندهای پلاستیکی یا تورهای کتانی ساخته می شوند. این قفسها به سادگی قابل کنترل هستند. زیرا بچه ماهیان نورس نمی توانند فرار کنند و لذا برداشت آنها به سادگی انجام می شود.اندازه آنها ۱ تا ۴۰ متر مربع و عمق آنها ۱ تا ۲ متر بوده و بر روی میله هایی آویزان هستند. همچنین به شکل مربع یا مستطیل ساخته می شوند.

 این قفسها دارای طرحهای پیچیده ای هستند. بعضی ها دارای محیطی جهت جدا کردن مولدها از بچه ماهیان نورس می باشند.

 ۲ نفر به راحتی می توانند یک قفس ۴۰ متری را صید نمایند. ظرفیت معمول برای ذخیره سازی مولدین ۷- ۲ ماهی در هر متر مربع است (نسبت جنس نر به ماده ۱:۲ تا ۱:۷ می باشد ). میزان تولید بچه ماهی نورس، ۱۵۰ قطعه در متر مربع در ماه یا ۵۰ قطعه به ازای هر ماده در ماه تا بیش از ۸۸۰ قطعه در هر متر مربع در ماه یا ۴۰۰- ۳۰۰ قطعه به ازای هر ماده در ماه می باشد. اصلی ترین راه برای افزایش تولید، تمیز کردن و صید بچه ماهیان نورس بصورت منسظم و پی در پی است.

 ۴) تانکهای هچری که به راحتی مدیریت می شوند اما نسبتا هزینه ساخت آنها گران است. این تانکها به چندین قسمت به نام واحدهای تخم ریزی و واحدهای پرورش بچه ماهی نورس تقسیم می شوند. واحدهای تکثیر معمولا تانکهای گردی به قطر ۱ تا ۶ متر بوده که حاوی ۵/۰ تا ۷/۰ متر آب هستند. (در این واحدها به هیچ گونه زیرسازی نیازی نیست). ماهیان مولد ۱۰۰ تا ۲۰۰ گرمی در یک تا پنج متر مربع آب به نسبت جنسی ۱ نر به ۲ تا ۷ ماده (از رژیم غذایی شامل ۳۰ تا ۴۰ درصد پروتئین به نسبت ۱ تا ۲% وزن بدن در روز تغذیه می شوند) ذخیره سازی می شوند.

 تولید بچه ماهی نورس با تکرار صید بچه ماهیان بصورت دستی (توسط تورهای گود) و بررسی وضعیت ماده ها به حداکثر می رسد.

تخم های هچ نشده و بچه ماهیان نورس دارای کیسه زرده تا زمانیکه دارای توانایی غذا خوردن شوند درون یک سیستم انکوباتور مصنوعی نگهداری می شوند.

 سیستمهای انکوباتور به صورتی طراحی شده اند که تخمها را در یک سری حرکات ملایم نگهداری کنند. زیرا حرکات شدید و آشفتگی ها منجر به بروز آسیبهای مکانیکی در تخمها می شود.

( ۳ نوع سیستم اصلی انکوباتور در این روش پرورش استفاده می شود.)

قفسها

 پرورش تیلاپیا در قفس با مشکل تخم ریزی بیش از حد روبرو نیست. زیرا تخم ها از بین شبکه های قفس به بیرون سقوط می کنند. دیگر مزیت اصلی قفس این است که لازم نیست پرورش دهند در مکانی که قفس واقع شده صاحب و مالک آب باشد.

 دو نوع اصلی قفسهای کوچک و کم تراکم که بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند در کانالها یا دریاچه های فقیر از نظر مواد مغذی واقع می شوند. این قفسها را می توان از تور یا گاهی اوقات از بامبو یا سایر مواد و تجهیزات قابل دسترس در محل ساخت. ماهیان در این قفسها از مواد مغذی موجود در آب پیرامونشان استفاده کرده ولی به هر حال با غذاهای مکمل نیز تغذیه می شوند.حداکثر میزانی که می توان برداشت نمود بطور ماکزیمم 10kg/m3 می باشد.

 در حال حاضر پرورش تیلاپیا در قفسهای متراکم نیز بسیار رایج شده است. چندین پروژه بزرگ تجاری اخیرا در آفریقا آغاز گردیده است . ماهیان در نسبتهای بیشتر ذخیره سازی گردیده و از غذاهای مکمل تغذیه می شوند.

 میزان محصول به طور نمونه حدود 25kg/m3 است. حداکثر ظرفیت با توجه به اکسیژن قابل دسترس محدود می شود.

 پرورش در قفس نیازمند سرمایه گذاری کمتری نسبت به پرورش در استخر یا تانک است. همچنین احتیاجی به جریان دادن یا پمپ کردن آب به درون سیستم نیست. عیب اصلی در این روش حساسیت بالا و قرار گرفتن در معرض دزدیده شدن و آسیبهای دشمنان است.

تانکهای متراکم

 پرورش در تانکهای متراکم با مشکلاتی چون تکثیر و تخم ریزی بیش از حد روبرو نمی باشد. زیرا فضا برای قلمرو طلبی و لانه سازی نرها وجود ندارد. این سیستم نیاز به یک منبع آب ثابت و یا پمپ دارد. بنابراین در مناطقی که منبع جریان آب کافی و غنی یا نیروی تامین کننده فشار برای پمپ کردن آب را نداشته باشند، ساخت این تانکها مشکل است

 مصرف آب بستگی به سیستم مدیریت دارد. اما بطور قابل ملاحظه ای کمتر از میزان مصرف آب برای تولید میزان مشابه محصول در استخرها است. همچنین از مساحت کمتری نیز استفاده می شود. حداکثر میزان ذخیره سازی در تانکها (در جاهائیکه آب هر ۲- ۱ ساعت یکبار تعویض می شود) حدود 25-50kg/m3است. این میزان با استفاده از سیستمهای هوادهی تا 70kg/m3 و با اکسیژن دهی به بیش از 150kg/m3 افزایش می یابد.

 حفظ امنیت در این تانکها بسیار آسان است. زیرا کل تولیدات در یک محوطه کوچک محاظفت شده تجمع می یابند.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد