اهمیت پروتئین در تغذیه گاوهای شیری

اهمیت پروتئین در تغذیه گاوهای شیری

با گذشت زمان و در راستای بهبود شرایط ژنتیکی و مدیریتی گله های گاو شیری، تولید شیر به 10000 تا 12000 کیلوگرم در سال رسیده است بطوری که امروز شاهد گاوهایی در گله می باشیم که روزانه بیش از 50 کیلوگرم شیر تولید می کنند. افزایش تولید شیر در گاوهای شیری باعث افزایش نیاز دام ها به مواد مغذی شده است[1]. موفق ترین سامانه های تغذیه ای آنهایی هستند که مواد غذایی کافی را جهت تولید شیر و ترکیبات شیر فراهم می کنند و تخمیر شکمبه ای و رشد میکرواورگانیسم های شکمبه را حداکثر و اتلاف مواد غذایی به محیط را حداقل می کنند. استفاده مناسب از منابع انرژی و پروتئینی می تواند باعث افزایش عملکرد دام، بهبود ضریب تبدیل و کاهش آلودگی محیط شود. پروتئین و انرژی دو ماده مغذی مهم در جیره گاوهای شیری هستند که اساس یک جیره موفق را تشکیل می دهند. استفاده مناسب از منابع انرژی و پروتئینی می تواند باعث افزایش عملکرد دام، بهبود ضریب تبدیل و کاهش مصرف خوراک شود. افزایش کارایی استفاده از مواد خوراکی می تواند باعث کاهش سطح مصرفی مواد غذایی شود. خصوصاٌ پروتئین که یکی از گران قیمت ترین اجزاء جیره است.

 پروتئین زنجیره ای از اسیدهای آمینه است. اسیدهای آمینه برای تامین احتیاجات نگهداری، رشد دام، رشد جنین و تولید شیر لازم است. پروتئین بعد از مصرف اختیاری خوراک و انرژی سومین عامل مهم در تغذیه گاوهای شیری است[1]. در تغذیه پروتئین هدف نخستین بهینه سازی تولید پروتئین میکروبی است. برای این منظور باید نیتروژن و کربوهیدرات کافی در اختیار میکروب ها قرار گیرد. پروتئین میکروبی تولید شده سپس وارد روده شده و در آنجا هضم و به عنوان منبع اسید آمینه مورد استفاده دام قرار می گیرند. دومین هدف در تغذیه پروتئین، تامین کافی پروتئین قابل تجزیه در شکمبه[1] است تا همراه با پروتئین میکروبی احتیاجات پروتئینی گاو را تامین نماید. پروتئین قابل متابولیسم به پروتئینی گفته می شود که از طریق روده جذب شده است و شامل پروتئین میکروبی، پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه و مقادیر کمی از پروتئین با منشاء داخلی است[2]. مکمل پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه باید به لحاظ داشتن میزان پروتئین میکروبی تامین شده و نیاز گاو جهت تولید شیر به جیره اضافه شود. پروتئین به عنوان یکی از مهمترین و گران قیمت ترین اجزاء جیره که به عنوان یک ماده غذایی محدود کننده بخصوص در گاوهای پرشیر مطرح می باشد. افزایش پروتئین جیره به سبب تجزیه پروتئین به ترکیبات غیر مغذی و افزایش سطح اوره خون و در نهایت دفع آن به صورت اوره و آمونیاک توصیه نمی شود زیرا باعث افزایش هزینه های اقتصادی، تاثیر منفی بر سلامت دام و عملکرد تولیدی و تولید مثلی دام و افزایش آلودگی های زیست محیطی می شود.

---

[1]  RUP = Rumen Undegradable Protein

[2] NRC. 2001. Nutrient Requirements of Dairy Cattle. 7th rev. ed. Natl. Acad. Sci.,

Washington, DC, USA.