اهمیت پروتئین عبوری

اهمیت پروتئین عبوری

فعالیت شکمبه زمانی دارای بازدهی مناسب است که جیره های تنظیم شده بتوانند نیاز میکروب های شکمبه و دام را تامین کنند. در چنین وضعیتی، عملکرد بهینه دام به وجود آمده و همچنین عوارض تغذیه ای به حداقل خواهد رسید. از سوی دیگر، نیاز گاوهای شیری پرتولید بیش از مقدار پروتئین میکروبی است که در شکمبه دام تولید می شود لذا باید از پروتئین عبوری در خوراک این دام ها استفاده شود[1] . شکمبه قادر به تامین پروتئین مورد نیاز گاوهای شیرده با تولید نزدیک به 4500 کیلوگرم شیر در دوره شیردهی است. اما طی 3 دهه اخیر تولید شیر گاوهای اصلاح نژاد شده بیش از دو برابر شده و به 9 تا 14 تن در یک دوره شیردهی رسیده است. بنابراین تولید پروتئین میکروبی در شکمبه جوابگوی پروتئین مورد نیاز گاوهای پرتولید برای تولید شیر نبوده و بخشی از پروتئین جیره به شکل عبوری باشد(Santos et al. 1998). در بهترین حالت پروتئین میکروبی فقط 59 درصد پروتئین قابل جذب را در گاوهای شیرده پرتولید فراهم می کند و بقیه نیاز باید از پروتئین عبوری تامین شود[1].  درگاوهای پرتولید پروتئین عبوری تا 50 درصد پروتئین قابل متابولیسم را می تواند تشکیل دهد. با افزایش تولید شیر خوراک مصرفی و نیاز پروتئینی بالا می رود و گاو به دلیل محدودیت شکمبه در تولید پروتئین میکروبی نیاز به منابع پروتئین عبوری داشته تا نیاز به پروتئیتن قابل متابولیسم تامین شود. دو عامل اساسی در تغییر الگوی اسییدهای آمینه در ابتدای دوازدهه اثر دارند که عبارتند از سهم پروتئین میکروبی و میزان پروتئین های عبوری که به دوازدهه می رسند[2].

به نظر می رسد که میزان نیاز به پروتئین قابل تجزیه در شکمبه[1]در گاوهای شیری توسط انجمن تحقیقات ملی بیش از مقدار واقعی برآورد شده است[2]، و علاوه بر اینکه افزایش RDP می تواند بطور خطی تولید پروتئین میکروبی را افزایش دهد [3]، اما تولید پروتئین شیر کمتر از میزان پروتئین میکروبی تحت تاثیر واقع می شود[4]. به همین دلیل به نظر می آید که تولید پروتئین میکروبی بایر بهینه شود نه حداکثر که این موضوع بیانگر استفاده بیشتر از RUP در جیره گاوهای شیری است.

نویسنده:دکترهادی خبازان